Op verzoek van Gerdian post ik bij deze mijn toespraak die ik maandag 24 april 2017 hield bij de uitvaartceremonie van Peter van Heijningen die plaats vond in het Kasteel van Rhoon. 

*** 

De Herrijzenis

Als fietser en schrijver van het blog Spookrijden.Nu zet ik me al jaren actief in voor de Stichting Alpe d’HuZes. In die rol houd ik gesprekken met patiënten, ex-patiënten en nabestaanden waarin ik de impact van de ziekte kanker probeer bloot te leggen. Alle verhalen eindigen met een krachtige oproep aan de lezers om vooral geld te doneren. In mijn beleving moet de volgorde zijn: eerst aandacht, vervolgens compassie, dan geld. Geld om van kanker een chronische ziekte te maken.

Persoonlijk kan ik niets anders dan fietsen en schrijven. Ik fiets en schrijf echter uitsluitend bij de gratie van de medewerking van de patiënten, de ex-patiënten en de nabestaanden. Zonder hun medewerking, vertrouwen en openhartigheid kan ik fietsen en schrijven wat ik wil, maar blijf ik uiteindelijk een roepende in de woestijn.

Peter van Heijningen was het prototype van iemand die mij niet eenzaam liet roepen in de woestijn. Door zijn verhaal werd zijn stem mijn stem en werd mijn stem onze stem: de stem die gehoord móest worden. Tot vanochtend aan toe is het verhaal bijna 8.400 keer bezocht, een ongekend aantal.

Ik kende Peter persoonlijk niet. Ik mocht hem in mijn leven welgeteld drie keer ontmoeten, waarvan de derde keer niet scheepsrecht was. Vlak vóór die derde keer tilde ik zijn lege kist scheepsrecht de garagebox van Peter en Gerdian in, omdat het toeval wilde dat ik op hetzelfde moment bij hun huis arriveerde als de bezorger van de kist. Deze man kwam uit Meppel, ik uit Rotterdam en dit taalkundige verschil kwamen wij gedurende die 5 minuten helaas niet te boven. Eenvoudiger gezegd: de goede man was niet te verstaan.

De allereerste ontmoeting met Peet van donderdag 23 februari duurde uren. Gerdian serveerde koffie. Tegen de zin van Peet in, weigerde ik de stroopwafel. Toen hij vanaf de bank zijn levensverhaal vertelde, ontstond er onbewust een vriendschap.

“Niets Doen Is Geen Optie” is mijn levensmotto.

Ik heb een ernstig principieel probleem met de officiële slogan van Alpe d’HuZes die luidt “Opgeven Is Geen Optie”. Toen Peter zich rustig, dapper, openhartig en vol humor door zijn eigen levensverhaal heen beet, toen hij vertelde over zijn eigen aanstaande heengaan, over zijn angsten, zijn twijfels, zijn hunkering naar het leven en over de liefde die hij voelde voor zijn Gerdian, moest ik denken aan “Opgeven Is Geen Optie”.
Het was het enige moment dat Peet tijdens dat gesprek vol schoot: hij voelde dat hij móest opgeven en daarmee verklaarde hij de slogan “Opgeven Is Geen Optie” failliet.

Ik kwam die 23^e februari binnen als onbekende en verliet hun woning als vriend. Ik slikte drie keer, deed alsof ik moest hoesten en vloekte op de terugweg in de auto het hele universum bij elkaar.

Voor Peter was opgeven wel degelijk een optie toen hij zich op zaterdag 15 april 2017 moest excuseren voor zijn afwezigheid bij de pizza-actie van Hennie Heezen, zijn moedige neef die met medewerking van enkele vrijwilligers om één uur ’s middags al dik 300 pizza’s had verkocht ten bate van de Alpe d’HuZes campagne van Team Peter.

Ik kwam te laat voor mijn 5 pizza’s, overhandigde desondanks het geld dat mijn ouders hadden gedoneerd. Daar stond ik met mijn vrouw Anita, op een verlaten J. Louwerensplein voor de bloemenwinkel Myosotis van Peter en Gerdian. Ik omarmde een vrouw die Nina bleek te heten. ‘We zien elkaar op de Alpe’, snikte de hartsvriendin van Gerdian. Ik slikte drie keer, deed alsof ik moest hoesten en vloekte op de terugweg in de auto het hele universum bij elkaar.

Een dag later moest Peter definitief opgeven. Toen ik ’s avonds het appje ontving van mijn fietsvriend Ad van Werkhoven waarin hij Peets overlijden meldde, was ik intens verdrietig en daarna trots en dankbaar dat ik Peter en Gerdian een tweede keer had mógen ontmoeten.

Die tweede keer was ik er samen met Anita. Het was vrijdagavond 31 maart. Peter was aanzienlijk verzwakt, Gerdian zette koffie, ik bedankte beleefd voor de stroopwafel. We spraken over het verhaal De Pil van Myosotis. Peter moest erg lachen om de schunnige passages uit het verhaal en smeekte af en toe om genade als de lach hem te veel dreigde te worden. Een avond om nooit meer te vergeten. Op de terugweg in de auto vloekte ik het hele universum bij elkaar, maar pas nadat ik drie keer had geslikt en had gedaan alsof ik moest hoesten.

We spraken die avond met zijn vieren over de Pil van Myosotis die een einde moest maken aan die vreselijke ziekte en we spraken over het feit dat Opgeven wel, maar Niets Doen Géén Optie Was.

We bedachten samen dat de Pil van Myosotis alles behalve denkbeeldig of vrijblijvend is. De ontdekking van de Pil van Myosotis is niet voorbehouden aan de Albert Einstein van onze tijd. Nee, de Pil van Myosotis ligt in de handen van iedereen die durft te geloven in het goede.

Je legt de Pil van Myosotis op je tong en hij komt vanzelf tot leven. Het gebeurde tijdens mijn gesprekken met Peet, tijdens mijn kortstondige ontmoeting met Nina op het J. Louwerensplein, en het gebeurde toen ik Gerdian condoleerde met het verlies van Peter en ik de kist de garage binnendroeg met de vriendelijke kistenmaker uit Meppel die nog altijd niet te verstaan was.

De Pil van Myosotis zet aan tot actie – het is het geliefde Geen Woorden Maar Daden in de meest letterlijke zin. Peter van Heijningen is het blijvende levende bewijs van het motto Niets Doen Geen Optie. Hij ís de Pil van Myosotis zoals wij dat allemaal zijn. Aan Peter zijn we schatplichtig om ons dat steeds weer te herinneren.

Kanker is een uitvinding van de duivel.

Peet overleed op Eerste Paasdag en dat is uiteraard geen toeval. Met Pasen vieren we dat Jezus is opgestaan uit de dood. Ik geloof er heilig in, net zoals ik er heilig in geloof dat Peter op diezelfde dag verrees. Voor ons allemaal. Als lichtend voorbeeld.

Geloof is de vergrotende trap van hoop.

Ook al valt Hemelvaartsdag dit jaar wat vroeger, ik ben nu eenmaal schrijver en als schrijver kan ik de waarheid naar mijn hand zetten. Om die reden verklaar ik hiermede per decreet dat donderdag 1 juni 2017 ónze Hemelvaartsdag zal zijn.

Op die dag gaan wij de Alpe d’Huez op. De Pil van Myosotis zal onze doping van hogerhand zijn. De pedalen van onze fietsen zullen dansen op het graf van de duivel en de geest van Peter zal over ons neerdalen.

Dank Peter voor jouw levenskracht die oneindig veel groter is dan jouw overlijden.

Voor Peter en Gerdian

Doneren? Graag! Dit is de link naar de Actiepagina van Gerdian!