Rotterdam, 17 mei 2017

 

Beste Ardjan,

 

Je kent mij niet. Ik zal me even voorstellen.

Mijn naam is Marco Hendriks. Ik ben 47 jaar, actief Alpe d’HuZesser. Mijn pseudoniem is de Spookrijder (daar plakken Rotterdammers overigens graag een natte T achter).

Om de campagnes van deelnemers kracht bij te zetten, bezoek ik in de rol van schrijvende fietser of fietsende schrijver patiënten, ex-patiënten of de nabestaanden van families waarin de ziekte kanker heeft huis gehouden. Niets doen is namelijk geen optie, Ardjan.

Ik had vorige week de eer jouw vrouw Corine te ontmoeten. Het gesprek was tot stand gekomen door bemiddeling van jullie vriendin c.q. Alpe d’HuZes-vrijwilligster Tilly.

 

Corine wachtte mij in jullie voortuin op. De zon scheen. Ik was iets verlaat door een irritante trekker die een kilometertje of drie tergend langzaam vóór mij reed. Ik sta niet bekend om mijn geduld Ardjan.

Ik schudde wat onwennig de handen van Corine. Het verdriet had zich met rotsvast vertrouwen genesteld rondom haar oogkassen. Zo zag gemis eruit. Nee, het was sterker dan dat: zo keek gemis de wereld in.

Ik werd vriendelijk welkom geheten in je open keuken. Je jongste dochter Nicole stelde zich keurig aan me voor. Corine had koffie gezet. Ik keek naar jouw schilderij dat even verderop onder het raam tegen de muur leunde.

‘Ik heb niets met bloemen’, had Corine als antwoord gegeven op een vraag die ik me niet meer herinner.

‘Ik ook niet’, antwoordde ik naar waarheid terwijl mijn gedachten gingen naar mijn gevallen vriend Peter van Heijningen van bloemenwinkel Myosotis en van Team Oostland.

Corine at een koekje waarvoor ik beleefd had bedankt.

‘In plaats van bloemen vroegen we de aanwezigen om een herinnering te schrijven over Ardjan. Al die brieven en kaarten gingen in de herinneringsmand van Kylie en Nicole.’

Zij vertelde me hoe zij op 3 november 1967 was geboren als Corine van den Berg, dochter in een Bleiswijks gezin dat ze omschreef als warm en gastvrij. Haar vader had als loonwerker zijn eigen bedrijf gehad, haar moeder deed alles in en rondom het huis en het gezin. Zo ging dat die jaren Ardjan. Mijn moeder was net zo. Soms vraag ik me af wat daar nu zo verkeerd aan was.

In de winter werd er geschaatst. Jouw Corine was nog lid van IJsclub Bleiswijk geweest. Ze lachte voor het eerst dit gesprek toen ze aan die tijd terugdacht. Het ouderlijk huis van Corine kende iedereen in de wijde omgeving als het ‘Scheve Huis’ – het stond door de eeuwenlange teisteringen van wind, regen, sneeuw, storm, hagel en zon letterlijk scheef. Haar familie en vrienden kwamen naar het ‘Scheve Huis’ om hun schaatsen aan en uit te trekken.

Corine was over haar schooltijd (‘niets voor mij’) kort geweest. Vanaf 1980 ging zij naar de Sint Paulus Scholengemeenschap in het nabij gelegen Rotterdam-Schiebroek. Een spannende tijd in de grote stad.

‘Soms hadden we onvoldoende strippenkaarten bij ons en gaven we die achter onze ruggen door aan elkaar in de hoop dat de conducteur dat niet zag. Doodeng maar ook superspannend hahaha!’

Corine was het type ‘buitenmeisje’, gek op de natuur. Zij vertelde me dat zij graag paardreed. Haar vader had op een aangrenzend stuk land van de buurman een ezeltje en een dwerggeitje rondlopen. Van het een kwam het ander. Het resulteerde jaren later in Kinderboerderij ’t Ezelsbruggetje.

‘Daar moet je eens een verhaal over schrijven, wat een story is dat!’, had Corine gezegd.

Ik fiets er vaak genoeg langs Ardjan als ik mijn Rondje Rottemeren fiets, niet wetende welke geschiedenis achter deze kinderboerderij schuil gaat. Niet dat ik er veel oog voor heb of had hoor. Even tussen ons gezegd: ik ben bepaald geen natuurmens en ten tweede zie ik als ik fiets niets anders dan mijn stuur, mijn Garmin en een strook grijs asfalt van en meter of 50. Hooguit.

Na haar schooltijd kwam Corine te werken bij de plaatselijke VIVO in Bleiswijk. Ze zou er uiteindelijk twaalf en een half jaar werken. Tot 1997. De VIVO. Helemaal vergeten die naam Ardjan, terwijl wij vroeger aan de Kerstendijk in Rotterdam-Hordijkerveld praktisch bóven de VIVO woonden.

Enig idee waarom de VIVO ooit De Super moest worden?

Het was de tijd dat mensen de Troskompas lazen. We renden ons rot met Martin Brozius en stoven ‘em erin bij Ria Bremer. Ted de Braak en Willem Ruis waren TV sterren. We bleven op voor programma als Sterrenslag en als een kandidaat bij de Wie-kent-kwis van Fred Oster moest kiezen tussen marmotten zat je in je pyjama als een idioot ANDRÉ VAN DUIN! te schreeuwen omdat je vond dat Sjaak Swart zelfs in de gedaante van een marmot overgewaardeerd was.

Corine werkte op de kaas- en vleeswaren afdeling en werd er zelfs hoofdkassière en hoofdvoorraadbeheer. Door de jaren heen leerde ze er iedereen uit Bleiswijk kennen. En vice versa natuurlijk. Ze had een geweldige tijd bij de VIVO waar ze, naar eigen zeggen, een boek over zou kunnen schrijven.

In die tijd leerde ze jou kennen.

Ik begreep dat jullie elkaar al langer kenden. Jullie maakten beiden deel uit van een grotere vriendengroep. Je was goed bevriend met haar neef Leon, “je weet wel van Gildepoelier Leon van den Berg”, zei Corine erbij. Nou Ardjan, geen idee man ofschoon ik toch regelmatig door Berkel en Rodenrijs fiets. Maar ja je weet het nu wel. Fietsstuur, Garmin en een strook grijs asfalt van en meter of 50. Hooguit.

Enfin jij ging graag in het weekend een biertje drinken met onder anderen Leon in Café het Centrum en in discotheek Acupulco. Jullie bezochten zowat alle schuur- en dorpsfeesten in jullie buurt die in de jaren tachtig zo populair waren. Ik ken ze. In de zomer van 1985 viel ik alle meisjes van het boerendorp Blaaksedijk lastig met mijn iets te gewillige tong.

Op Koninginnedag schoot Cupido raak. In Pijnacker. Corine vertelde over een feest in een enorme tent. Jullie kwamen ‘plotseling’ samen op een parkeerterrein terecht. Corine heeft nog altijd geen idee hoe dat nou kwam. Nou laat vrouwen maar in die waan der onwetendheid Ardjan. Wij mannen weten we wel beter hahaha. Wij zijn jagers. Het zal in Pijnacker niet anders zijn geweest dan in Blaaksedijk.

De eerste kus vond plaats.

Enkele dagen later ging de telefoon bij de VIVO. De bedrijfsleider had opgenomen. Iemand voor Corine aan de lijn. Corine had zich verontschuldigd bij een klant, had haar handen gewassen, deze afgedroogd, de telefoon aangepakt en had toen jouw verlegen stem gehoord. Je had haar uitgenodigd om mee te gaan naar een bruiloftsfeest van je jubilerende opa en oma. Corine accepteerde de uitnodiging.

Ze was jouw allereerste vriendinnetje.

Corine vertelde me dat je uit een warm gezin uit Berkel en Rodenrijs kwam. Jullie deelden alles met elkaar. Je vader was werkzaam in het onroerend goed en caravanstallingen. Hij had altijd al het vermoeden gehad dat jullie een oogje op elkaar hadden, al ruim vóór die eerste zoen op Koninginnedag achter die feesttent in Pijnacker.

Ook jij was geen schooltype. Je hield ervan aan brommers en auto’s te sleutelen. Je ging in dienst en zag Corine in het weekend. Jullie liefde groeide als onkruid. Een sterkere plant dan onkruid is er niet. Je werkte een paar maandjes in de kantoormeubelen, maar dat vond je niets. Je was via de contacten van je vader in contact gekomen met de firma Heidemij, tegenwoordig Arcadis geheten, een advies- en ingenieursonderneming.

Het betekende het begin van een glansrijke carrière in de gebouwde omgeving. Je zou je specialiseren in het aanleggen van sportvelden. In deze branche zou je landelijk naam en faam maken.

Toen stond Corine op, Ardjan. Zij schonk een kop koffie voor me in en ontving op het buitenterrein een levering die door een vrachtwagen was bezorgd. Ik keek rond in jouw woonkamer en beeldde me in hoe jij hier rond moet hebben gelopen. Hoe je urenlang aan deze keukentafel moet hebben gezeten, te midden van ordners, rekenmachines, rekenmodules, papierwerk, offertes, facturen, bankafschriften.

‘Zo, waar waren we gebleven?’, vroeg Corine me.

‘Sportvelden’, antwoordde ik. Vanaf 1992 had ik daarnaast in mijn notitieboek geschreven. Ik had het jaartal voorzien van een uitroepteken.

In 1993 ging je samenwonen met Corine. Jullie betrokken een huurwoning in Berkel en Rodenrijs. Op de plek van jullie huidige woning stond eerst een oude vervallen boerderij. Jullie kochten de grond en sloopten de oude hoeve. Iedere vrije minuut werd besteed aan het ontwerp van jullie woning. Je broer Patrick hielp je bij de bouw.

Op 1 september 1995 trouwde je met Corine. Helaas hadden jullie afscheid moeten nemen van Corines moeder. Op 13 maart 1995 overleed zij aan borstkanker. Ze had nog wel de trouwjurk kunnen zien van haar dochter.

Corry van den Berg mocht 58 jaar oud worden.

In 1997 was jullie woning klaar. Da’s alweer twintig jaar geleden Ardjan. Ondertussen was Corine zwanger geraakt. Zij wilde graag vóór haar dertigste moeder worden. Dat lukte. Op 2 november 1997 werd jullie dochter Kylie geboren. Een dag later werd Corine dertig.

Corine stopte met werken bij de Super en werd fulltime moeder. Zoals het hoort. Mensen zullen ons ouderwets vinden Ardjan. Dat zijn jij en ik ook, maar daar is niets mis mee. Ik heb er schijt aan. Kinderen worden er niet slechter van. En zo zie ik dat nog steeds. Kijk maar eens naar jouw dochters. En naar de mijne. Die zijn trouwens 18 en 21.

Corine verzorgde Kylie en deed de huishouding, de boodschappen, de was, de strijk en de tuin.

En jij? Jij sprong in het diepe. Jij wilde niet langer voor een baas werken. Je wilde het zélf doen. Op je eigen manier. Je kocht je eigen machines, een vrachtwagen, diverse trekkers, een wals, een waterwagen. Het moest góed materiaal zijn. Daar hechtte jij waarde aan.

Corine wees naar buiten. Ze liet me jullie terrein zien. Daarna wees ze naar de twee loodsen die jullie in eerste instantie hadden verhuurd, maar na verloop van tijd was je zelf gebruik gaan nemen van één van de twee loodsen.
Je legde sportveld na sportveld aan en verrichtte renovatiewerkzaamheden. ‘Van A tot Z’, zo legde Corine me uit, ‘vooral werk dat je op het eerste oog niet ziet’. Ze had het over afvoer en reiniging van de grond, bouwvergunningen, bouwhekken, waterleidingen, elektriciteitsbedradingen, bouwplaten, bouwtekeningen, nieuwe onderlagen en over de strenge controles die de firma Isasport toepaste als je een klus had geklaard.

Je had een goede naam opgebouwd Ardjan. Jouw naam stond voor kwaliteit. En ik geloof het. Ik zie het aan je kop. Een ‘goeie kop’, noemen we dat. Jouw goeie kop straalt vanaf de rouwkaart die Corine heeft neergelegd op de keukentafel.

Ik mis je nu al Ardjan en ik ken je niet eens.

Je werkzaamheden beperkten zich niet langer tot de regio Rotterdam-Rijnmond en Haaglanden, je kreeg steeds meer landelijke bekendheid. Vaak moest je het prutswerk van andere, veelal goedkopere beroepsbroeders, repareren.

Met de kennis van nu is het haast ondenkbaar dat jouw carrière begon met onschuldig maaiwerk op je eenzame grasmaaier in woonwijken als Ommoord, Alexanderpolder en Schiebroek. Voor je het zelf wist had je het veld in de Amsterdam Arena aangelegd en last but not least werd je een vertrouwd gezicht in De Kuip.

Kortom, je ging als een komeet.

(Ik maakte nog een leuke kwinkslag Ardjan. Dat jij bewust verantwoordelijk was geweest voor die hopeloze grasmat in de Arena, als een soort vloek. Sabotage ja. Corine kon er niet om lachen).

Op 23 december 1999 werd, acht dagen voor de millenniumwisseling, jullie tweede dochter Nicole geboren. Daarmee was je levenswerk voltooid.

Prachtige jaren dienden zich aan. De meiden groeiden zij aan zij op, gingen naar zwemles, tennisten, deden op een blauwe maandag aan kunstschaatsen en doorliepen zonder kleerscheuren alle schoolklassen op de lagere en middelbare school.

Jij werkte. Corine werkte thuis. Ze creëerde de omstandigheden dusdanig dat jij de dingen kón doen die je wílde doen. De dingen kón doen die je móest doen.

Corine bracht de zaterdagen in herinnering. Dan deed je het onderhoud aan je machines. Veel mensen kwamen langs voor een praatje, om iets af te leveren of juist op te halen of voor een bak koffie. Tegen lunchtijd bakte Corine eieren. De radio stond aan en volgens mij scheen de zon toen vaker op zaterdagen Ardjan, al kan ik dat niet bewijzen.

Jullie gingen graag op wintersportvakantie, omdat de jaarlijkse piek van het werk samenviel met de zomervakantie. Skiën was helemaal jullie ding begreep ik van Corine die me daarna foto’s liet zien van bruingebrande lachende koppen vanaf besneeuwde skipistes. Jullie droegen fel gekleurde skipakken. Ik voelde een gruwelijke vloek in me opwellen (“kanker is een vuile gore pleurisziekte”) maar kon me net op tijd inhouden.

Er zit een vloek in me vast die er eerdaags uit móet komen Ardjan. Dat voel ik.

Op 23 september 2006 moest je afscheid nemen van je vader. Je pa stierf aan beenmergkanker, ook bekend als de ziekte van Kahler. Het onbegrip was groot. Jouw vader Kees Maat was nooit één dag ziek geweest, had altijd gezond geleefd.

Net als zijn zoon.

Toen werd Corine stil. Het duurde een seconde of twee. Misschien drie. Nicole had zich boven verkleed en had zich met opgetrokken knieën teruggetrokken in de lekkere stoel van het huis. Althans, zo zag die fauteuil eruit.

Vrijdag 29 november 2013.

Ik heb geen idee meer wat ik vrijdag 29 november 2013 deed op het moment dat jij tegen Corine zei dat je naar de huisarts wilde omdat je je beroerd voelde; je was die hele week nog niet naar het toilet geweest. Wellicht stond ik vast in de file tussen Eindhoven en Rotterdam, maakte ik me druk om mijn Sinterklaasgedicht en ergerde ik me aan de overkill van Amsterdam-gerelateerd nieuws op de landelijke radio. Da’s namelijk een stokpaardje van me Ardjan, mag je best weten.

Huisarts Jan, met wie je een goede band hebt gehad en die je daarom altijd bij zijn voornaam noemde, verwees jou met een “niet goed” brief door naar het Sint Franciscus Gasthuis. Corine had voor de zekerheid een pyjama ingepakt. Daarna was ze naar huis gereden om de meiden op te vangen. Bleek Kylie ook nog even door een auto aangereden te zijn op de fiets… godzijdank zonder enig serieus letsel, maar de schrik zat er evengoed in. Logisch.

Na de endoscopie werd Corine gebeld. Het Sint Franciscus. Of ze onmiddellijk wilde komen. Uit de scan was gebleken dat serieus rekening moest worden gehouden met darmkanker. Corine en jij reageerden in eerste instantie positief. Jullie hadden ooit ergens gelezen dat darmen meters lang waren dus was een tumor in de darmen een kwestie van ‘een stukkie eruit knippen’. Ja ja. Ondertussen weten we wel beter verdomme.

Tegen de meiden zeiden jullie niets. De dag erop werd namelijk de Sweet Sixteen verjaardag van Kylie gevierd bij een vriendinnetje dat ook zestien werd.

Corine deed of haar neus bloedde terwijl haar hart huilde. Er waren uitzaaiingen naar je lever geconstateerd Ardjan, maar dat vertelde ze pas zondag tegen de meiden. Corine was die avond zelfs nog naar die verjaardag gegaan. Die bewuste zondag hebben jouw drie meiden je bezocht in het ziekenhuis. Maar goed daar was je zelf bij, dus waarom schrijf ik dit?

Jullie leven stond op zijn kop.

Precies een week later werd Sinterklaasavond gevierd in het Sint Franciscus en kregen Kylie en Nicole te horen dat hun vader niet meer te genezen viel.

In het voorjaar van 2014 volgde een zware chemokuur, maar pas nadat jullie met goede vrienden op wintersport waren geweest. Je vroeg je af, ik denk op zich terecht, waaraan je dit allemaal te danken had. Nooit ziek geweest. Nooit gerookt. Nooit gekke dingen gedaan. Bewust geleefd vooral. Waarom, vroeg je je af. Waarom, waarom, waarom.

Een ‘foute film’, zo omschreef Corine het, waarin jullie ongevraagd de hoofdrollen speelden. Met de duivel als regisseur was behandelkamer 651 van het Sint Franciscus het decor van de ‘foute film’. Tijdens de eerste chemobehandelingen had je nog je administratie meegenomen. Nuttig zijn, dat wilde je graag.

Dat herken ik.

Je had vijf van de zes behandelingen doorstaan, maar je kreeg teveel last van de bijwerkingen, met name van het infuus. Het deed zo’n zeer dat je zelfs geen trui over je infuusarm verdragen kon. Bovendien kreeg je het steen- en steenkoud. Corine herinnert zich dat je met dekens over je heen vlakbij de kachel zat, omringd door ordners, dossiers en rapporten want er moest natuurlijk nog steeds gewerkt worden.

Vlak voor de zomer 2014 vond een revisieoperatie plaats van je stoma waarvan je veel hinder ondervond.

Na een korte zomervakantie op Tenerife was het weer werken geblazen voor je. ‘Met volle kracht’, als ik Corine mag geloven en waarom zou ik dat niet Ardjan? Zij had het erover dat je nog een keer een auto had geleend van dé groundsman van Feyenoord, Erwin Beltman, een icoon voor het legioen en een persoonlijke vriend van je, om nog eventjes snel last minute naar het ziekenhuis te kunnen om bloed te laten prikken.

Absurd maar waar.

De waardes bleven redelijk stabiel. Je werd wat opener naar mensen toe. Keek wat minder de kat uit de boom. Je ging meer uiteten met Corine en stond jezelf wat meer uitstapjes toe. In november 2015 bezocht je samen met Corine jouw goede vriend George de Groot die met zijn vrouw naar Canada was geëmigreerd. Jullie koppelden er een driedaags bezoek aan New York aan vast.

Corine nam me naar de muur bij de keuken waar een grote portretfoto in zwartwit van jullie twee hangt. New York 2015. Jullie proosten. Jij met een biertje. Corine met een glas witte wijn. Het is zomaar één van de miljoenen foto’s die in New York gemaakt worden.

Niets bijzonders.

Zo bijzonder.

Corine legde me uit waar ik het toilet kon vinden. In het voorbij gaan wierp ik een blik op het schilderij dat nog altijd geduldig tegen de muur leunde. Mag ik zeggen dat ik je een knappe kerel vind?

Vanaf het voorjaar 2016 ging het bergafwaarts met je Ardjan. Je bloedwaardes schoten even verklaarbaar als onverklaarbaar omhoog. En dat precies tijdens de examenperiode van je meiden. Kylie de HAVO, Nicole het VMBO. Ook dat nog. Koppen dicht natuurlijk. Corine trok de kar. Jij zag huizenhoog op tegen wéér een zware chemokuur.

‘Doe kuur 4 voor mij, Kuur 5 voor Kylie en Kuur 6 voor Nicole’, had Corine gezegd na de eerste drie kuren maar je kón niet meer. Bovendien gingen de waardes maar niet omlaag. Integendeel.

Je besloot met de behandelingen te stoppen en te kiezen voor kwaliteit van leven, zoals dat dan heet. Toen de artsen wel heel snel akkoord waren met deze wens, wisten Corine en jij genoeg.

Je had tweeënhalf jaar daarvoor al je euthanasieverklaring ingevuld.

Dapper.

Wijs.

Weloverwogen.

Nuttig.

Op 12 augustus 2016 werd jouw verjaardag nog groots gevierd. Alles erop en eraan. Familie. Vrienden. Muziek. Lichten. Hapjes. Drank.

Je bezocht nog met een goedkeurend oog de scholen waar Kylie (Opleiding Vastgoed- en Makelaardij in Rotterdam) en Nicole (Opleiding Paardenhouderij & Sport in Houten) hun vervolgopleidingen zouden doen.

Het ging zienderogen minder met je, maar je wilde van geen wijken weten. Je blééf werken. Tot 31 oktober 2016. Je laatste werkdag. Enkele dagen daarna werden de verjaardagen van Kylie en Corine gevierd.

Die periode ontving je klanten, vrienden en familie die door middel van het blog van Corine op de hoogte werden gehouden van de laatste stand van zaken.

Je bedrijf werd overgenomen, uiteraard onder behoud van de bedrijfsnaam. Je raakte vermoeider en vermoeider, wilde alles tot in de puntjes regelen en stelde op 2 december de nieuwe eigenaren nog voor aan de living legend groundsman Erwin Beltman. In De Kuip.

Aangezien het bedrijf op 1 januari 2017 officieel overgedragen zou worden, zou de euthanasie in januari, wellicht februari 2017, voltrokken moeten worden. Maar dat verliep anders zoals je weet Ardjan.

Medio december liet Corine een ziekenhuisbed in de woonkamer plaatsen. Dat vond je in eerste instantie maar niets. Je deed het af als gedoe.

Om de pijn te verzachten had Corine nog morfinepleisters voor je gehaald die vrijdagmiddag.

(Die vrijdagmiddag 16 december vierde ik overigens, een kilometertje of twaalf bij jou vandaan, mijn 47^e verjaardag, Ardjan. Het was een fijne verjaardag die in huiselijke kring gevierd werd. Ik had er een muziekavond van gemaakt. We sloten de avond af met “Au Paradis avec Toi” van de Frans-Canadese zanger Zachary Richard. Ik was dronken en hield het niet droog, melancholische oen die ik ben).

Die zaterdag voelde je je eigenlijk redelijk goed, zo liet Corine mij weten. Daarna slikte zij, nam ze een slok koffie, keek ze naar buiten en nam ze voorzichtig een hap van een koekje dat ik voor een tweede keer had geweigerd.

Op zondag 18 december werden jullie vroeg wakker. Je zat op de rand van je bed en toen werd bij Corine duidelijk dat ze je los moest laten. Daar ging jouw oorspronkelijke plan om de maand januari te halen om tóch nog de ‘feestmaand’ december te kunnen vieren met je gezin.

Corine mailde met de huisarts die meteen kwam. Jullie hebben met zijn drieën overlegd dat dinsdag het moment zou zijn. Maar toen Corine ‘s avonds bij je in bed stapte vroeg je haar: ‘Zou ik morgen niet al mogen? Of kan dat niet qua organisatie?’ Corine antwoordde ‘ja hoor Ard dat kan…’

Corine vertelde me hoe je intiemste vrienden bij je langskwamen. Toen de familie. Tenslotte bleven jullie met zijn vieren over. Kylie en Nicole kropen bij je in bed. Jullie hebben nog enorm gehuild en gelachen.

Je vertelde je meiden dat ze verdrietig móchten zijn, maar niet te lang. Ze moesten het leven vooral omarmen en vieren. “Proost op het leven”, was jouw levensmotto.

Daarna vond je het nodig om nog wat zakelijke kwesties door te nemen: Corine moest allerlei aantekeningen maken. Zo moest de scooter van Kylie nog WA worden verzekerd. Daarna heeft Kylie nog laatste filmopnames van je gemaakt. Met de iPad. Met een knipoog beloofde je dat je de groetjes zou doen aan Opa Kees en Oma Corry.

Maandag 19 december 2016 sliep je, om tien voor half zeven ‘s avonds, vredig en pijnloos in.

 

Afgelopen zondag werd Feyenoord kampioen. Op Moederdag. Corine had op Facebook een foto geplaatst. Ze was gaan ontbijten met je moeder en met de meiden. In Delft. Op een kilometertje of twintig van De Kuip. De zon scheen. De voetbalverslaggevers hadden het over de kracht van Feyenoord bij thuiswedstrijden. De magie van de Kuip. Het legioen. Het gras. Jouw gras.

Corine had mij de middenstip uit De Kuip laten zien. Het kalk was eruit gegroeid.

‘Ons Heilige gras’, stamelde ik.

Daarna moest Corine lachen. Ze vertelde dat ze samen met Erwin een veiling had uitgeschreven: de hoogste bieder mocht een dagje met Erwin optrekken. Jullie goede vriend John won de veiling. Het bracht €1.350,00 op Ardjan. Voor Alpe d’HuZes.

Bij het afscheid nemen omhelsden we elkaar. Met vier wangzoenen. Op zijn Frans. Omdat ik bij het verlaten van jouw voorterrein haast een fietser aanreed kon ik niet zien of ze mij uitzwaaide.

Corine zal donderdag 1 juni 2017, samen met Kylie en Nicole, namens Team Oostland deelnemen aan Alpe d’HuZes. Ik zal ze aldaar zien. Zoals altijd zal jullie vriendin Tilly de hele dag alle deelnemers aan de finishlijn verwelkomen.

Het lijkt me gepast dat ik deze brief aan Tilly zal overhandigen. Op de top van Alpe d’Huez. Dichterbij de hemel komen kunnen we niet.

 

Hartelijke groet,

Marco de Spookrijder

 

 

 

 

 

***

 

De verkoop van kunstgras wordt door een trotse Corine voortgezet onder de firmanaam AJM Kunstgras Op Maat (AJM staat voor ArdJan Maat of Altijd Juiste Maat).

 

Corine benadrukt met hart en ziel het belang van méér geld voor méér, dieper en regelmatiger onderzoek!

Ik hoop uit jouw naam Ardjan dat vele mensen de campagne van jouw moedige Corine, Kylie en Nicole zullen ondersteunen middels een donatie op (een van) hun actiepagina(‘s):

Klik hier voor de Actiepagina van Corine

Klik hier voor de Actiepagina van Kylie

Klik hier voor de Actiepagina van Nicole

 

 

Dank aan Corine Maat voor haar moed, haar openhartigheid en voor het gestelde vertrouwen.

Dank aan Tilly van der Knaap-Ammerlaan voor de totstandkoming van deze bijzondere ontmoeting.