Lees hier deel 4 Sympathy for the Devil (1988-1989)

Op zaterdagavond 7 juli 1989 bezoeken we het concert van Eric Clapton in De Statenhal in Den Haag. Het zal de laatste keer zijn dat ik Raymond zie.

Ik haal met Ed herinneringen op. Die vreselijke drumsolo’s die Clapton altijd inlaste met die irritante kale percussionist Ray Cooper die een kwartier lang op zijn trommels stond te rammen. ‘…Niet kort hoor dit… is lang hoor dit…’, bleef Raymond maar herhalen terwijl hij een slok bier opboerde en weer inslikte.

Ed: ‘Ik was een dag daarvoor al geweest met Ome Beer en met Raymond. Ik had een liter wodka op. Naar de kloten. Die dag erop, zaterdag dus, hebben we toch weer bier zitten drinken bij de Vagabond. Ik zat vreselijk de gisten in die koperen ploert. ’s Avonds zijn we weer naar EC gegaan. Met jou. Raymond reed. Ik weet nog goed bij Tearin’ us Apart. Jij en Raymond gingen he-le-maal los. Jullie waren toch geen dansers. Weet je dat nog?’

‘Dat weet ik zeker nog’, antwoord ik hem, ‘juist omdat ik het in de studio-uitvoering zo’n kutnummer vond. En vind. Maar die solo van EC op het eind. Jezus. Toepasselijke titel trouwens, Tearin’ us Apart…’

EC sluit die avond af met Sunshine of Your Love. Het wordt het laatste nummer dat ik ooit met Raymond zal horen. Hij rijdt ons na afloop naar huis. Hij had uiteraard weer het nodige bier op, maar, eerlijk is eerlijk, je merkte echt nooit iets aan hem. Ook zijn taal bleef hij perfect beheersen, terwijl Dikke Peet en Ed Hebreeuws begonnen te lullen na dertig bier. Michel probeerde altijd mee te zingen, maar dat lukte hem zelden. Tekst-vast, dat dan weer wel, maar vreselijk uit de toon. ‘Mies kan zelfs Hand in Hand Kameraden niet meezingen hahaha’, zegt Peet, ‘zelfs meeklappen lukte hem niet’, vul ik aan.

Beneden bij de Sluiskreek doet Raymond de deuren van zijn Opel Kadett voor ons open. Een dag daarop zou ik met drie maten, waaronder Ries, op vakantie gaan. Raymond en uitstappen. Dat had ie nog nooit gedaan.

‘Goeie vakantie’, zei hij terwijl hij me omhelsde, ‘en we zien elkaar over een paar weekies zé-vèn-tien!’

Die wens was de vader van de gedachte, want zonder het te weten hebben we afscheid van elkaar genomen.

Een dag later vertrek ik in de vroege ochtend richting Spanje. De rest van de vriendengroep, waaronder Ed, Ronald en Dennis, bezoekt een week later een concert van de Simple Minds in de Kuip.

Ed: ‘Vrijdag 14 juli 1989 was dat. Na het concert nam hij uitgebreid afscheid van me. Hij omhelsde me. Zoals ie bij jou deed na het concert van Clapton. Alsof ie wat aanvoelde. Geen idee, maar dat zal ik nooit meer vergeten. Het weekend daarna ging ie met Bart naar Spanje.’

Michel: ‘De avond voor zijn vakantie sliep Raymond nog bij mij. Van donderdag op vrijdag. We hebben biertjes gedronken en spraken over onze vakanties. Hij naar Spanje met Bart, ik naar de VS in september van dat jaar. Vóór mijn vakantie zouden we nog een paar keer flink doorzakken, zo spraken we af. Helaas mocht het niet zo zijn. The Best years of our lives werden werkelijkheid: ze lagen al achter ons zonder dat we dat beseften.’

Buiten Bart zal niemand Raymond ooit nog in levenden lijve zien.

Lees hier deel 6 Lipstick Sunset (vrijdag 9 augustus 1989)