’34 per uur. Chappeau.’

Het appje van fietsvriend Ed kwam gisteravond binnen, terwijl ik nog stoeide met het riempje van mijn helm en het kabeltje van mijn In-Ears die ik vorige week had aangeschaft bij de MediaMarkt. Ik zocht In-Ears-met-nekkabeltje nadat een week daarvoor mijn AirPods uit mijn oren waren gevallen. Om precies te zijn, het was de AirPod uit mijn linkeroor die door een onvoorziene rukwind uit mijn oorschelp was gewaaid.

‘Kutding…’, mompelde ik binnensmonds. Mevrouw de Spookrijdert had mij van het weekend nog laten weten zich kapot te ergeren aan mijn veelvuldige vloekerij, vooral omdat het vrouwelijke geslachtsdeel als bijvoeglijk naamwoord bovengemiddeld de dupe bleek van mijn getier.

‘Alles is tegenwoordig kut bij jou.’

Ik ging er verder niet op in.

Bij de MediaMarkt was het niet druk geweest. Ik had de In-Ears-met-kabeltje online besteld. Ze lagen al klaar voor me. De verkoopster droeg geen mondkapje.

‘Wow pap. 34. Knap!’, zei Estelle.

Mijn vrienden kijken vaker op Strava dan ik. Vooral als ze gemeen hard fietsen. Net als dezelfde Ed. Wat is ie sterk dit seizoen. Een week geleden wees hij op een recordtijd op de Van Brienenoordbrug. Ik feliciteerde hem ermee. In mijn appje refereerde ik aan zijn leeftijd, 50+. Ik voorzag het appje van een knipogende respectvol bedoelde emoticon.

‘Nee hij is van jou. Het is jóuw record.’

Mijn fietsvrienden proberen mij al jaren te enthousiasmeren voor Strava, maar die pogingen zijn tot dusver niet succesvol geweest.

Ik maakte ooit een Strava-account aan als back-up van mijn ritten nadat bleek dat mijn Mio vaker haperde dan deugdelijk functioneerde. Goedkoop bleek duurkoop. Vervolgens begreep ik van iemand dat je ook fietstochten van andere fietsers kon “pikken”. Ik zag tochten langs de kust, door de Biesbosch, over mij onbekende polders. Niet één keer gepikt. Ik heb trouw gezworen aan mijn O Solo Mio Schoonhoven rondje.

‘Dat “pikken” gaat heel simpel. Je downloadt gewoon de fietsroute van Strava als .gpx op je PC en die upload je dan in je Garmin als je die aansluit op je laptop. Hup. Staat ie erin. Klaar is Kees.’

Kwam die tip maar van Kees. Verdomme Kees heeft het engelengeduld dat jaloersmakend is.

‘Die vrijdag. Achter die tractors. Wat zat jij je op te winden man. Wat kan jou die tractor nou schelen? Je kunt er niet doorheen’, zei hij me onlangs, ‘of ben je bezorgd dat je Strava-gemiddelde omlaag gaat?’

‘Dat interesseert mij geen ene kut Kees, ik kijk toch nooit op dat kut Strava.’

Bij deze dubbele kut dacht ik meteen aan de vermanende ogen van mevrouw de Spookrijdert. Voordat je het weet staan je koffers buiten. Een beetje scheidingsadvocaat maakt gehakt van je verdediging over Strava, In-Ears-met-nekkabeltje en riempjes van je helm.

‘Maar je zit wel op Strava?’

‘Ja dát wel ja. Maar ik kijk er zelden op.’

Ik kreeg kudo’s van mensen die mij ook kudo’s gaven toen ik naar Serge van Koers CC was gefietst voor het afstellen van mijn zadel. Afstand 6,58 kilometer, gemiddelde snelheid 25,1 kilometer per uur. 12 Hoogtemeters.

‘Wat is dan de waarde van zo’n kut kudo?’, vroeg ik mijn fietsvrienden op de Alpe d’Huez terwijl zij in het zonnetje van het buitenterras van het hotel probeerden Strava te laten synchroniseren met mijn Garmin. Ze lachten. Zij wel.

Ik snap de reacties ook niet die op Strava worden gemaakt.

‘Hahaha, dat aantal calorieën ook.’

‘Met zulleke wattages moet je prof worden.’

Ik word vooral chagrijnig van Strava. Die ongevraagde kwalificerende statements van Strava. Ook zo ergerlijk. Dit kostte je meer inspanning dan een vergelijkbare rit. Ja hallo hé! Mag het misschien?! Ik heb volgens Ed net 34 kilometer per uur gereden!

Ben je daar net overheen, meldt Big-Strava-Brother-Is-Watching-You zich weer.

‘Zag ik jou niet toenentoen daarendaar? Dat was jij toch Spookrijder?’

‘Jezus. Jouw hartslag hahaha.’

‘Zo zo. Lekker in je D1 getraind?’

Ik weet nog altijd niet wat D1, D2 of D3 is. En ik wil het ook niet weten, omdat ik fiets om juist níet te weten. Ik wil ook niet weten hoeveel ongelukken door dat kut Strava worden veroorzaakt. Of eigenlijk wil ik dat misschien juist wel weten. Als laatste duwtje in mijn rug om mijn account op te zeggen. Strava is the devil in disguise: een fata morgana verkleed als sluipmoordenaar.

If it’s not on Strava it didn’t happen. Dat was een tijdje hun slogan. Wat een gelul. Ik heb twee prachtige dochters geproduceerd. Zonder Strava. Maar wel met mevrouw de Spookrijdert die me met argusogen aankeek toen ik haar zei dat je per vandaag voor Strava moet gaan betalen. Dat wil zeggen voor de extra service met kommetjes en segmenten. Die namen van die segmenten…. Linkeballen. Shut up legs. Tot de kist.

Ik had eindelijk mijn helm losgekregen om Strava te kunnen openen op mijn iPhone.

Vijf euro per maand vragen ze voor die infantiele non-informatie. Da’s zestig euro per jaar. Da’s bijna de prijs die ik voor de In-Ears-met-nekkabeltje betaalde. Om en nabij 20 biertjes.

Volgende week gaan de terrassen weer open. Ik ga er in een recordtijd heen. Benieuwd of ik daar ook kudo’s voor krijg.

‘Ober!’