Dit Blog had wekenlang als werktitel Kutziekte, maar deze titel kwam helaas niet door Anita’s censuur heen.

***

“Het is een kloteziekte.”

“Het is een kutziekte.”

Ik praat op de parking van Auberge de la Forêt met Twan Mulder. Een Alpe-d’Huzesser.

“Je hebt gelijk, maar ik wilde het niet zeggen”, zegt Twan Mulder.

Ik had vroeger als kind al een bloedhekel aan het spelletje Valkuil. Dit bordspel is ontwikkeld door de Milton Bradley Company (opgericht in 1860 in Springfield, Massachusetts, dus u hoeft niet meer te googelen, heb ik gedaan), beter bekend als MB Spelen. Zo’n firma gun je een direct faillissement vanwege de ontwikkeling van dit achterlijke spel.

Als kind werd ik doodnerveus van dat kolerespel. Er kwam geen kunde aan te pas. Een beetje trekken aan die schuifjes en hop, daar ging je knikker. Gebaseerd op puur toeval. En dan dat vernederende pokkegeluid als je knikker in die plastic bak viel. Die akelige koude val van jouw knikker leek een eeuwigheid te duren.

Kanker is als het spelletje Valkuil. Nee, kanker is niet als Valkuil, kanker is Valkuil.

In feite zou ‘kloteziekte’ de lading moeten dekken. Uit respect voor de vrouw zouden we het niet over kutziekte moeten hebben. Eerlijk is eerlijk. Maar kut klinkt gewoon beter. Harder. Ik heb er ook geen ander woord voor. Zo vlak voor vertrek haat ik woorden als ‘oneerlijk’, ‘onrechtvaardig’, ‘zielig’. Allemaal waar, maar het dekt de lading niet. Kutziekte wel. Want dat is het. En iedereen vindt het. Kanker is een kutziekte en ik haat het.

Kanker is Valkuil. De duivel pikt zijn slachtoffers willekeurig. Bij Valkuil kan je het schuifje links pakken. Of die rechtsonder. Bij Valkuil noemen ze dit toeval. Het lot. Bij kanker ‘de natuur’. Kwestie van pech. Ja mijn reet. Natuurlijk kunnen we allemaal iets doen aan onze leefstijl. Stoppen met roken (ik zag gistermiddag op de parking een kassière van de lokale Casino buiten roken met een Alpe-d’HuZes polootje aan), sorry ik bedoel onmiddellijk stoppen met roken, ik bedoel dus vanavond nog stoppen met roken, minder drinken, bewuster eten, bewuster leven, meer bewegen. Het bekende rijtje.

Maar buiten deze factoren regeert de duivel met harde hand. Die daar borstkanker. En die daar leverkanker. En die laat ik nog even bungelen. Knobbeltje…goedaardig…even die spanning laten voelen….die huilende kindjes….de duivel geilt erop.

Morgen strijden enkele duizenden deelnemers voor één doel: die kutziekte bedwingen, beheersbaar maken, bestrijden, de kop indrukken. De Oorlogsverklaring was al getekend, morgen trekt Ons Leger ten strijde. We zijn frontsoldaten in het Leger des Heils waarover ik al eens schreef.

Ik ben niets meer dan een verhalenverteller die als een fietsende pizzakoerier het geld, uw geld, naar de Knappe Koppen brengt. En ik smeek de Knappe Koppen. Doe er wat goeds mee. Verspil het niet. Laat het daar terechtkomen waar het hardst nodig is.

Doneren is een optie, schreef een donateur mij. Dat is hard, direct en waar. Aan welke instantie of via welke actie geld gedoneerd wordt maakt niet uit. De Alpe-d’HuZes streeft hetzelfde na als de Roparun. Uiteindelijk maakt het KWF verantwoorde keuzes met uw geld. Ons geld. Daar moeten wij ons op vertrouwen.

Ik zit haast aan de magische grens van €10.000,00. Dit bedrag maakt mij nederig en dankbaar. “Een druppel op de gloeiende plaat”, sprak de cynicus.

Maar gisteren op de top van de Alpe d’Huez zag ik een foto van een peutertje dat inmiddels is overleden aan kanker – er stond een sterfdatum bij de foto. Stel dat het jouw peuter is. Dan is de druppel een laatste strohalm. Dan is de druppel geen druppel meer.

Ik streef naar een zee van druppels.

Iedere euro telt. Iedere! Ik heb het met eigen ogen gezien hoe ver de ontwikkelingen zijn. De onderzoekers en medisch laboranten moeten alleen nog aan hun PR werken want die is kut. Of eigenlijk klote, om het eerlijk te verdelen. Ze zouden het van de daken moeten brullen WAT zij doen. WAAROM zij het doen. En VOOR WIE zij het doen. Gooi die mantel van bescheidenheid van jullie af en strijd met ons mee.

Mijn donateurs en sponsoren hebben hun verantwoordelijkheid gevoeld en genomen. Zij maakten de keuze en verdienen een plaatsje in mijn Alpe-d’HuZes Express. De passie en de hartstocht waarmee werd meegeleefd doet al het cynisme uit mijn gestel verdampen, alsof het er nooit geweest is. en gelooft u mij: die was er. Vorige week nog, toende rij bij de kassa van de Albert Heyn maar niet kleiner werd…

Twan Mulder is vijf jaar geleden genezen verklaard. Hij vertelde het net op de parking en keek schuin omhoog naar de hemel. Zijn kin trilde. De onmacht van vijf jaar geleden kwam terug. Zijn vrouw Margaret (lang leve Facebook!) knikte met me mee…”het is inderdaad een kutziekte”, zo klonk het beschaafd uit haar mond. Kutziekte klonk ineens als een medisch geaccepteerde term.

Een goede vriendin liet ons vlak voor vertrek per e-mail weten dat ook zij al drie keer ‘iets’ heeft laten wegsnijden. Ze zegt zielsveel van haar gezin te houden. Ik bekeek haar gezinsfoto die zij instuurde voor de clip en plakte mijn duim over haar hoofd. Dat kan dus het gevolg zijn van die kutziekte. Een moeder weggerukt uit het gezin. Haar man en twee kinderen zouden zonder haar verder moeten. Vandaar The Sword of Damocles van Lou Reed op de CD “21 Bochten op Muziek”. Nummer 15, bocht 7, 1.390 meter hoogte. Voor onze goede vriendin. Voor Twan Mulder.

Ik hoop van harte dat morgen in Nederland massaal de CD wordt gedraaid. En mogen wij bij ieder lied denken aan diegene die onze steun en aandacht verdienen.

Terwijl wij ons morgen afbeulen op die berg denk ik aan Lex. Aan Renate. Aan Albert. Aan zijn Tineke. Aan Ome Beer. Aan Tante Henny. Aan Elly. Aan mijn Tante Lile. Aan Oma Bos. Aan Opa Bos.

Ik denk aan al diegene die uit ons midden werden genomen. Ik denk aan hen die op dit moment in angst leven vanwege een uitslag die zij krijgen morgenochtend vroeg.

Maar ik fiets ook voor al diegenen die morgen wakker worden en ‘iets’ voelen. Onder hun oksel. Rondom haar tepel. Voor alle mensen die zich morgen melden in een ziekenhuis om een chemobehandeling te ondergaan. Die ’s morgens bloed in hun ontlasting vinden en als de sodemieter naar de huisarts moeten. Ik strijd voor alle doctoren, medisch laboranten, oncologisch chirurgen, verplegers, verpleegsters die dag in dag uit met die kutziekte te maken hebben.

Ik dank de Goede Lieve Heer dat Hij die Knappe Koppen schept en vooral zal blijven scheppen. Want het gáát de goede kant op. Er worden stappen gemaakt. We zijn aan het inhalen. En het kan, omdat we erin geloven. Ik heb het nu zèlf gezien. Ik ben om.

Wie een kuil graaft voor een ander valt er zelf in. Wij zullen de duivel verslaan. En met hem die kutziekte. Want ooit zal hij trappen in zijn eigen valkuil.

***

Ik dank iedereen die heeft meegewerkt aan de totstandkoming van alle voorgaande Blogs.

Ik dank iedereen die het CD-tje “21 Bochten op Muziek” heeft aangeschaft. Vele van jullie deden dit boven de ‘marktprijs’ van €5,00/stuk. Klasse mensen!

Ik dank Ed voor het waken over het schip deze week!

Ik dank Hélène voor de koekjesactie. Dank lieve schat voor dit super initiatief!

Ik dank de geweldige An die geld doneerde door een taart te bakken.

Ik dank de minstens zo geweldige Henk voor het Alpe-d’HuZes overlevingspakket.

Ik dank alle volgers voor hun waanzinnige feedback tijdens de voorbereidingen. Ik heb genoten van jullie meeleef, van de compassie, van de humor, van de broederschap. Jullie zijn de allerbeste Spookrijders van het land.

Voor mijn donateurs en sponsoren die in de missie geloven en aan boord van de Alpe-d’HuZes Express durfden te stappen: 

Edward

Laura

Marcel en Diana

Cris

Magda

SMT B.V.

Clari

Joke, Robin, Daisy en Jeremy

FMG Group

Richard en Liliane

Marcel de Ronde

Eric, Edith, Rachelle, Julia, Pim en Sam

Frank en Lydia

Barry en Ingrid

Hans van Keulen

Roel

Pa en Ma

Ed en Machteld

Ed Hendriks

Neomet Rotterdam

Hohenwalt Recycling

Baets Transport

Pa en Ma Bos

Lucas

Jeanne (twee maal gedoneerd!)

Coraline

Marcel en Tanuja

Alle helden van de Familie Vuijk

Riccardo

Ron en Kelly van Uffelen

Linda Dekkers

Marielle van Tienen

Margot

Daphne

Leonie van Nierop

Wendy Jonker

Marcel Otterspeer

Angela Roberts

Nirint Shipping B.V.

Perry en Michelle

Jeanet van der Vlugt

Jordex Shipping & Forwarding B.V.

Arjan en Alexandra

Paul

Dirk Cupido

KOOT Professionals

Spookrijder en Alpe-010-er Robbert

Juliëtte

Wouter Kalkman

Tukker Dries

Joery van der Graaf

Ton en Roelien

Hennie en Herlina

Aad van Geldere

Eric van den Berg

Maxime Ham

René Stockx

Truus en Peter

Ro en Jacq

Cor en Elly

Peter en Fleur

Inge

Kevin

Angela

Jos en Franka

Renate

Wouter en Suzanne

Irma

Sander

Ronald en Jeanette

Tante Pierrette, Patrick, Eveline, Caroline, Erik

Jurgen en Bianca

Erik

Julia

Marcel en Darja

Vincent

Gerben en Renata

Estelle en Fabienne

Tante Trudi

Jeannette

Ome Wim en Tante Ineke

Anita

An

Henk

Peetje

Corrie

Frankie

Jos

Ria

Patrick

Saskia

Anne en Alex

***

Neemt u alstublieft de tijd om deze clip in alle rust te bekijken. Dit is de een-na-laatste hommage voor alle donateurs en sponsoren die Fabienne maakte. Ieder moment, iedere foto slaat op de Blogs en verdient stuk voor stuk specifieke aandacht….COME ON THIS TRAIN!

Steun middels een donatie mijn campagne op mijn Actiepagina.

Namens alle (ex-)patiënten bedankt!