“Sans la musique, la vie serait une erreur.”
(Zonder muziek zou het leven een vergissing zijn)
Friedrich Nietzsche

Om mijn campagne kleur en melodie te geven moest er een CD tot stand gekomen met liedjes die mij de voorbije periode hebben geïnspireerd. Al was het maar om het gelijk van Nietzsche aan te tonen.

De Alpe-d’Huez telt eenentwintig bochten. Het stond dus bij voorbaat al vast dat ook de CD eenentwintig liedjes zou tellen. De liedjes zijn met de grootst mogelijke zorgvuldigheid uitgekozen: zij inspireerden mij op talloze momenten gedurende menige training en tijdens mijmeringen in auto, luchthaven of bed.

De nummering op de Alpe loopt af. Dus bocht eenentwintig bevindt zich in het dal (spreekwoordelijk dan want we bevinden ons evengoed op 806 meter hoogte) en bocht één is dus de laatste bocht voor de meet. Tijdens de 13,8 kilometer lange beklimming wordt er hoogteverschil van 1.135 meter overbrugd.

Iedere bocht heeft een apart verhaal. Bij iedere bocht past een lied.

De CD is vanaf €5,00 voor iedere prijs te koop. Uiteraard komen alle opbrengsten ten bate van de Alpe-d’HuZes actie!

Bij de CD zit een prachtig hoesje, zie de profielfoto van dit Blog, dat is ontworpen door mijn dochter Fabienne.

Om de verbroedering tussen alle patiënten, ex-patiënten, tussen alle mensen die hebben meegewerkt aan de Blogs en tussen alle donateurs en sponsoren op muzikale wijze tot uiting te laten komen lijkt het me een prachtig idee om deze CD donderdag 4 juni zo veel mogelijk te draaien. Dit vergroot de verbondenheid tussen de achterblijvers in Nederland met mijn ouders en Anita die mij als begeleiders zullen bijstaan aan de flanken van de Alpe-d’Huez en met uw fietsende verhalenverteller die iedereen zo intens dankbaar is voor de gulheid, de openhartigheid, de humor, de getoonde interesse en de gedeelde compassie.

***

Graag neem ik jullie mee op mijn muzikale reis de hoogte in. Daar gaat-ie:

1. Marco & Estelle – Come on this Train

Bocht 21 / 806 meter hoogte

Hier lees ik het lofdicht voor dat ik schreef bij de lancering van de clip die Fabienne maakt(e) als hommage aan mijn donateurs en sponsoren. Extra aandacht hier voor het prachtige pianospel van onze Estelle. Mijn excuses dat ik daar zo hinderlijk doorheen lees. Mijn neef Ronald Roos tekende voor de productie, en voor de mix tussen stem en piano in het bijzonder. Bij deze dank ik hem hiervoor.

Dit is een steil stuk van de berg. Iedere fietser kent dit stuk: na de Camping La Cascade draai je naar links en meteen krijg je 10,4% voor je kiezen die aanvoelen als je benen.

2. Bruce Springsteen – Land of Hope and Dreams

Bocht 20 / 880 meter hoogte

Dit nummer is de waslijn waaraan mijn verhalen als wasgoed bungelen. Het vertolkt het saamhorigheidsgevoel dat meester van mij werd toen ik de campagne gaandeweg als missie ging ervaren. Ik liet het lied aan Fabienne horen en vertelde haar mijn plan om een videoclip te maken: een hommage aan alle donateurs en sponsoren: de ware helden zonder wie de campagne gewoonweg niet mogelijk was geweest. “Zwartwit foto’s, bewegende beelden, slowmotions, snap je?”. “Komt goed pap, Bruce is onze levensader”, antwoordde Fabienne en de rest is historie. Ieder woord van Land of Hope and Dreams sluit aan bij mijn campagne, iedere noot is juist, iedere klap is raak. Het lied tilt me naar hoogtes die ik nog niet kende. Come on this Train!

De klim blijft hier venijnig steil. Ik mag niet schrikken van de verzuring die ik vanaf bocht 21 al voel. De verlichting komt. Maar nu nog niet.

3. Triggerfinger – By Absence of the Sun

Bocht 19 / 900 meter hoogte

Dit lied van de Belgische band Triggerfinger symboliseert de duisternis waarin ik me, letterlijk by absence of the sun, avond aan avond kapot trainde in mijn van de buitenwereld afgesloten slaapkamer. De vuige winter, vertolkt door die heerlijk gemeen klinkende gitaar, had zich zo diep genesteld dat het aanbreken van de lente niets meer leek dan een zinloze belofte. Uren lang staarde ik tijdens het spinnen naar mijn kastwand waarop citaten, cartoons, concertkaartjes en kindertekeningen zijn geplakt. “On and on, by absence of the sun, you’ve got me locked up in your darkroom”, zong zanger Ruben Block me in het refrein rechtstreeks toe terwijl het zweet van mijn kop gutste. Alsof hij voorkennis had toen hij het schreef.

Nog geen verlichting. Het stijgingspercentage blijft rond de 10% schommelen. Ik ben pas twee kilometer onderweg. Misschien niet eens.

4. The Beatles – The Long and Winding Road

Bocht 18 / 922 meter hoogte

The Long and Winding Road. Eigenlijk stond lange tijd Fool on the Hill, met meer dan een knipoog naar mijn idiote zelfbeeld (visioen: naakt per bakfiets de Alpe op) van de Beatles op de shortlist totdat The Long and Winding Road voorbij kwam. Toen ik de melancholie in McCartney’s stem hoorde was ik om. Het is een lied dat grens, ruimte, tijd noch schaduw kent. Ik weet het nog goed. Zij was erbij, we zaten in de auto onderweg naar het AMC Amsterdam en ze besefte niet dat het lied impliciet over haar ging. Over háár Long and Winding Road: de carrière die haar als medisch laborante te wachten staat. Zij is Laura, de stille heldin: de bron waaraan deze hele missie is ontsproten.
(Zie Blog Stille Heldin).

Ik ben voorbij het gehucht La Garde-en-Oisans. Heb ik het kerkje gezien of had ik er geen oog voor? De klim gaat terug naar 8%. Maar voel ik die 2% mindering ook in mijn benen?

5. Melanie – Beautiful People

Bocht 17 / 965 meter hoogte

Dit lied uit 1969 van de Amerikaanse singer-songwriter Melanie sluit naadloos aan bij Land of Hope and Dreams. Melanie doet een beroep op de solidariteit die wij allemaal ergens zouden moeten voelen. Toch? Waar en wanneer zijn we dat kwijtgeraakt? Waarom wil de Alpe-d’HuZes organisatie op Twitter weten ‘voor wie’ ik fiets? Mag je niet gewoon ‘voor iedereen’ fietsen? Waarom is ons geweten selectief en onze verontwaardiging zo topografisch bepaald? Zou Beautiful People niet als internationaal volkslied kunnen dienen? Gewoon vanwege de volgende zinnen: “We’ve got so much in common, I go the same direction that you do, So if you take care of me, Maybe I’ll take care of you”.

De klim gaat naar 9%. Ik moet mijn focus houden. Mijn eigen tempo rijden. De rest de pleuris laten krijgen, zo adviseerde Alex Roeka mij ooit, al verenigt die gedachte (hoe waar ook) zich nauwelijks met de boodschap van Melanie, laat staan met het doel van Alpe-d’HuZes.

6. Jean Ferrat – Le Malheur d’Aimer

Bocht 16 / 980 meter hoogte

Het eerste chanson dient zich aan. Het gaat over de zelfkant van de liefdesmedaille; over die paradox dat liefde altijd hand in hand lijkt te willen gaan met ongeluk. We ervaren dit als we afscheid nemen. Soms tegen wil en dank. Ik draaide het lied ooit nadat ik op afstand, namelijk in een klein kerkje in Antraigues (de woonplaats van Jean Ferrat), afscheid nam van mijn aan longkanker overleden Tante Lile die op dat moment duizend kilometer noordwaarts, te weten in het rouwcentrum aan de Maeterlinckweg te Rotterdam-Lombardijen, gecremeerd werd.

Ik las ergens dat je niet bang moet zijn voor een berg. Dat klopt. Je moet een berg eerst bestuderen, dan respecteren en vervolgens liefhebben. Als een vrouw bij wie je je eigen pijn ook ontkent. De Alpe d’Huez kent geen genade. Jean Ferrat evenmin. Drie keer slikken en blijven trappen is het devies.

7. Alex Roeka – De Onbekende Renner

Bocht 15 / 1.025 meter hoogte

We gaan de diepte en de hoogte in. Met Alex Roeka, onze Spookrijder. Hij speelde dit lied tijdens de uitzending van de Avondetappe van 11 juli 2013, precies twee weken voor de dood van Lex. Vlak voor de uitzending had ik per SMS nog contact met Alex. Ik wenste hem succes en bleek achteraf nerveuzer te zijn geweest dan hij. Wat een passie. Wat een zeggingskracht. Aan het eind sprak Mart Smeets ‘dank Alex’ maar die woorden heb ik weggeknipt. Mart Smeets…. ik bedoel: hoe kan je zo’n voortreffelijke muzieksmaak hebben en tegelijkertijd zo’n pedante piemel zijn.

Op zondag 22 maart fietste ik met hem, Alex dus, een ronde door de Hoeksewaard. Voor een vijftigtal wielrenners zong Alex onderweg twee wielerliedjes waaronder De Onbekende Renner. Bewegende beelden van dit intense buitenoptreden zijn te bewonderen in de clip Come on this Train. Alex had geen idee wat-ie die gure zondag met me deed, maar dat heeft-ie wel vaker niet. Eerst de boel open scheuren en daarna zoek je het maar uit met je hartenpijn.

We zijn over de 1.000 meter grens. Het is een lang stuk. Onderweg naar het steilste stuk van de klim. Naar 14,8% toe. “Alleen m’n moeder weet hoe ik heet…”, zong de zanger verbeten.

8. Tim Rose – Lovin’ Arms

Bocht 14 / 1.055 meter hoogte

Dit lied is opgedragen aan Albert Manubulu die op 24 maart euthanasie liet plegen. Hij verloor weliswaar de strijd tegen alvleesklierkanker maar won de medaille voor respect en moed en die heeft eeuwigheidswaarde. Enkele weken daarvoor had hij Lovin’ Arms opgenomen met zijn echtgenote Tineke die door vrienden Tinus wordt genoemd. Als eerbetoon legden wij die 24^e maart om twaalf uur het werk neer en draaiden wij loeihard Lovin’ Arms van Tim Rose. Op zaterdag 28 maart omhelsden de weduwe Tineke en ik elkaar tijdens de condoléance. Een stempel van vocht tekende zich op de schoudervoering van mijn winterjas.
(Zie Blog Beste Albert).

De klim zwakt wat af. Naar de 8 soms 7,5%. Ik moet ervoor waken overmoedig te worden. Zal ik schakelen? Een tandje zwaarder wellicht zodat ik dadelijk wat over houd als het zwaardere werk er weer aan komt?

9. Eric Clapton – It Hurts Me Too

Bocht 13 / 1.120 meter hoogte

Maandag 23 maart bezocht ik Renate. Een jonge vrouw van zesendertig. Borstkanker. Vlak voordat ik haar straat in reed knalde dit nummer van Eric Clapton door de speakers. Ik kon het niet afzetten, reed haast een kind op een fiets aan (ik schold, gaf het kind de schuld), en wachtte eventjes in de auto om niets te hoeven missen. In de korte tijd tussen het uitstappen uit de auto en het drukken op haar deurbel werd ik plots vervangen door het verlammende gevoel van schaamte. Hoe in Gods Hemelsnaam meende ik eenzelfde soort pijn te durven voelen als patiënte Renate? Toch kreeg ik tijdens het gesprek het nummer niet uit mijn kop. “When things go wrong, so wrong with you, it hurts me too”, gevolgd door die vunzige gitaar. Een Gibson, op vrijwel zeker. Toen ik zojuist het kind op de fiets haast aanreed dacht ik aan Conor Clapton, de vierjarige zoon van Eric, die op 20 maart 1991 van de 53^e verdieping van een wolkenkrabber in Manhattan New York uit het raam viel. Ik voelde zoveel medelijden (letterlijk mede-lijden) dat ik een week lang alleen maar muziek van Clapton kon en wilde horen. Mijn gevoel van diep gewortelde empathie voor mensen als Eric en voor Renate, hoe misplaatst en oprecht bedoeld ook, zit tot in mijn nieren.
(Zie Blog Team Renate).

Drinken moet ik. Drinken. Maar niet te veel. Ook niet te weinig. Een slok drinken betaalt zich pas over een kwartier uit. Daarom moet je tijdig drinken en niet wachten. Niemand die op jou wacht. When things go wrong op de Alpe-d’Huez? Nobody gives a shit.

10. Jacques Herb – Een Man Mag Niet Huilen

Bocht 12 – 1.161 meter hoogte

Ook deze lap van smart is verweven met deze campagne, feitelijk met mijn leven. Want wij hebben officieel verklaard niet te zullen huilen of, zoals broeder Ed het altijd zo poëtisch weet te verwoorden: “ik krijg liever de tyfus dan te huilen in gezelschap.” De emoties zijn dolfijnen, wij Hendriksen zijn de dompteurs. Ook al ligt het verdriet constant als een jachtluipaard op de loer, wij weigeren ons te laten verrassen. Noemt u dit lied van Herb beslist niet ‘the guilty pleasure’ van de CD. Een guilty pleasure is een modebegrip, een van dédain doortrokken verzinsel uit onze hoofdstad. Het woord ‘guilty’ impliceert immers dat het lied in kwestie eigenlijk niet kan.  Oh ja? Wie bepaalt dat? Who the fuck is Leo Blokhuis? We believe in Jacques Herb! Hell yeah!

Ik heb zo’n zes kilometer geklommen, stijgingspercentage hier 9%. We passeren het Chalet Ribot. Zo’n chalet waar je met je vrouw wil sterven. Gewoon samen, op een bankje in de tuin. Nagenietend van het zoemende geluid van de bromvlieg in paniek nadat-ie zich heeft vastgevlogen in je grijze pluisbaard.

11. Steve Earle – The Other Kind

Bocht 11 – 1.195 meter hoogte

Dit lied geeft de ware Spookrijdersgedachte weer. Wij Spookrijders zijn immers het andere soort. Tijdens een spinningsessie lukte het me om, ondanks de beklemmende hitte van onze slaapkamer, kippenvel te krijgen toen Steve Back out on that Road again uitspuugde. Zijn stem heeft iets van een aftandse heggenschaar die vergeefs probeert een wortel van een plant door te knippen. Het was juist op het moment dat ik overwoog te stoppen met de missie. Ik had nog geen euro bijeen gefietst en mijn motivatie lag opgeborgen in een schatkist op het achterdek van een verloren gegaan piratenschip. Toen ik in de volgende passage van this beast ‘mijn fiets’ maakte, vond ik de sleutel van de schatkist en brandde het heilige vuur als vanzelf los:

“I’m back out on that road again,
turn this beast into the wind,
there are those that break and bend,
I’m the other kind.”

We komen in de buurt van het dorpje Huez. Maar we zijn er nog niet. Nog lang niet. Het is wachten op de klappen van de zweep. Die gaan komen. Als je goed luistert hoor je het al aan de snaredrums in The Other Kind….onheil is in aantocht.

12. Van Morrison – Irish Heartbeat (ft. Mark Knopfler)

Bocht 10 – 1.245 meter hoogte

Op die fameuze dinsdag 24 maart 2015, de dag van het afscheid van Albert, viel ik ’s avonds haast van de spinningfiets, volledig uitgeput en opgebrand nadat het outro van het prachtige Irish Heartbeat enkele minuten te lang bleek. De tekst, refererend aan het belang van familieliefde, stak me als een mes dwars door het hart. Right time right place als ik aan Albert dacht, maar juist het tegenovergestelde als je bezig bent met een serieuze training.
(Zie Blog De Fietsloze Fietser).

Ik klim iets rond de 9%. De twijfel slaat weer toe. Schakelen of niet? Zitten blijven of niet? Je krijgt al pijn in je reet. Is dat niet te vroeg? Of mag dat best? Je bent immers over de helft. Denk niet aan de boodschap van Van Morrison, denk niet aan je ouders nu. Funest. Of laat ons zeggen: onverantwoord.

13. Hermes House Band – Rotterdam de allermooiste Rotstad die er is

Bocht 9 – 1.295 meter hoogte

Omdat het bloed kruipt waar het juist wel gaan kan, betuig ik in vrijwel ieder Blog mijn liefde voor Rotterdam. De pretentieloze stad die zich in de herfst presenteert als een grijze verzameling van spuuglelijke betonblokken, die zich op genadeloze winteravonden dood waant, maar die zichzelf toch iedere lente weer opnieuw weet uit te vinden. Zijn weerbarstige aard, zijn in zichzelf gekeerde bewoners en zijn eigenzinnige DNA belichaamt alles wat een stad met een vuile smoel moet hebben. In al zijn  hopeloze lelijkheid houdt zich een niet te evenaren schoonheid schuil die alleen ontdekt kan worden door hen die echt willen. En durven. Het was Elly van Zuid die mij met beide benen terug op Rotterdamse bodem zette. Inderdaad: Rotterdam geen Gelulstad.
(Zie Blog Elly van Zuid).

Ik klim negeneneenhalve kilometer. Ik begin echt last van mijn reet te krijgen. Ik moet staan. Maar niet te lang. Staand klimmen kost dertig procent meer energie. Dertig procent. Ik klim meer dan vier keer het stijgingspercentage van de ‘Briejenoord’, en een beetje Rotterdammert weet hoe dat voelt.

14. Stevie Wonder –  A Place in the Sun

Bocht 8 – 1.345 meter hoogte

Een postuum eerbetoon aan Oma Bos die zo van de zon hield.
Dit lied is het vervolg op By Absence of the Sun van Triggerfinger (nummer 3, bocht 19). Sindsdien ben ik een dikke vierhonderd hoogtemeters verder. De zon is niet langer absent. Nee. Zij is er. Zelfs de blinde Stevie Wonder ziet hem: there’s a place in the sun where there’s hope for everyone, gotta find me a place in the sun… Het lied gaat volgens mij over dromen, hoop en voortgang. Movin’ on, movin’ on…

OK, ik ben onderweg maar ik heb geen idee of er een doel is. Een andere macht neemt over. Ik voel de warmte. De ochtendkoelte is voorgoed verdwenen. Heeft Stevie Wonder gelijk? Geloof ik in zijn achternaam?

15. Lou Reed – Sword of Damocles

Bocht 7 – 1.390 meter hoogte

Het is gedaan met de romantiek, laat staan met het optimisme van Stevie Wonder. Plaats voor de no-nonsense benadering van Ome Lou. Dit is het enige lied dat ik ken dat rechtstreeks over kanker gaat – het komt van het album Magic and Loss dat gewijd is aan de ziekte van zijn muzikale vriend, singer-songwriter Doc Pomus (Save the Last Dance for Me). Het begint onheilspellend met een geluid dat lijkt voort te komen uit een weggegooide synthesizer. Geen franje. Geen gelul (I know you hate that mystic shit). Lou windt er geen doekjes om.

“I see the sword of Damocles is right above your head
They’re trying a new treatment to get you out of bed
But radiation kills both bad and good
It can not differentiate
So to cure you they must kill you
The sword of Damocles hangs above your head”

Erg blij van Lou worden we niet, maar daar is het hem ook niet om te doen. Het nummer is geen doekje voor het bloeden. Kent geen vangnet. Geen alarmnummer.

Bocht 7. De Nederlandse bocht noemen ze dit. Maar met Lou Reed in het achterhoofd weiger ik deel te nemen aan de polonaise. Ik zal evenmin wuiven of danken voor de muziek van een dweilorkest. Opzouten. Fietsen zal ik. Voor iedereen die nu, op dit moment, gedwongen is te leven met het zwaard van Damocles boven het hoofd.

16. Bob Dylan – Forever Young

Bocht 6 / 1.480 meter hoogte

Mijn muzikale mentor, ome Beer, overleed in 2008 aan de gevolgen van longkanker. Alles, maar dan ook werkelijk alles, wat ik op muzikaal gebied mocht ontdekken heb ik aan deze held te danken. In zijn zevenenvijftig levensjaren was hij meer Rock & Roll dan alle bandleden van de gehele line-up van Pinkpop en Lowlands bij elkaar, hoeveel piercings ze ook door de voorhuid van hun lul hebben mogen laten plaatsen. Ome Beer is Bell Bottom Blues, Running on Empty, The Promised Land en Teardrops Must Fall bij elkaar. Kortom Forever Young.

Ik ben weg van de opgeklopte sfeer van bocht 7. De tekst van Forever Young stond op de geboortekaartjes van Fabienne en Estelle. Die wens van de eeuwige jeugd komt nu, hier als vijfenveertig jarige, zwoegend op 1.480 meter hoogte, even onnatuurlijk over als een Duitser die meent een goede mop te vertellen.

17. Elvis Presley – You Gave me a Mountain

Bocht 5 / 1.512 meter hoogte

“It’s been one hill after another,
I’ve climbed them all one by one
This time Lord you gave me a mountain
A mountain, I may never climb…”

Zo moet het voelen als een mens met de ziekte kanker geconfronteerd wordt. Niets meer niets minder.

Als fietser mag ik geen pijn voelen. Ik zal het verbijten. Wegkauwen, kapot bijten en uitspugen. Nu gaat het erom. De Heer gaf me een berg te beklimmen. Je fietst op 1.500 meter hoogte. Al je donateurs en sponsoren steunden je. Nu is het pay-back time. Laat het nu zien. Nu. Beken je kleur. Omarm het lot. Ontken de pijn.

18. The Scene – Iedereen is van de Wereld

Bocht  4 / 1.553 meter hoogte

Thé (hoe lang is hij nog van onze wereld?) Lau heft het glas op jouw gezondheid. Waarom? Omdat je niet alleen staat. In die uitgesproken hoop is dit de Nederlandse vertolking van het Beautiful People concept van Melanie. Is het geloof er nog? Dat de wereld echt van iedereen is?

Niet verzaken nu. Luister naar de zanger met die vreemde voornaam. Je maakte ooit, nog voor zijn ziekte, flauwe grapjes op Twitter over zijn naam. ‘Gelukkig voor Thé heette zijn vader geen Servies van achteren’. Daarna had je wat variaties als Levisie, Lefoon of Kenaandewand. Je vond het zelf geestig maar niemand reageerde. Je gaat wel aftellen nu. Nog drie bochten. Met het einde in zicht kan je ineens hoofdrekenen.

19. Charles Aznavour – Les Jours Heureux

Bocht 3 / 1.626 meter hoogte

Het tweede en laatste chanson: een ode aan de onbezorgde jaren van weleer. Het doet me, starend naar de cognackleurige foto’s uit het fotoalbum van pa, denken aan de verjaardagen in de jaren zeventig. De ooms hadden bakkebaarden, de tantes droegen hun haar omhoog. Ze dansten. Iedereen rookte. De sigaretten stonden in longdrink glazen op de salontafel. Nootjes noemden we nog olienootjes en een mop was een bak. En de heren Van Kooten en De Bie hadden gelijk: niemand ging nog dood.

Ik ben er bijna. De melancholie, zo vraag ik me af: verzacht of verhoogt zij juist de pijn? Geen idee. Als je je goed voelt is het een prettige pijn. De nostalgie gaat het langzaamaan overnemen. Het mag nu. Aan de hand van Charlie zal het wel goedkomen. Denk ik. Hoop ik. Uiteindelijk. Hoe dan ook.

20. Mike Scott – Everlasting Arms

Bocht 2 / 1.669 meter hoogte

Dit is de meest intense smeekbede aan de Hogere Machten uit de popgeschiedenis die ik ken. Mike Scott, frontman van de voortreffelijke Waterboys, kruipt haast in de microfoon om de Lieve Heer zo direct mogelijk aan te kunnen spreken. Je hoort zijn vingers letterlijk over de snaren glijden. De tekst is zo puur als helder water.

“Lord hold me
In Your everlasting arms (…)
Awake my mind
That I may understand
And come to find
The truth of who I am”

Het is het allerlaatste verzoek om aan Zijn hand de ware openbaring van je eigen ik te mogen ontdekken. Dit nummer is het einde waard.

Nog één bocht. En dan door het skidorp naar de finish:

“I’ll go to where
A temple stands upon a hill
In silence there
I’ll wait upon your will”

21. J.W. Roy – Aan de Meet

Bocht 1 / 1.713 meter hoogte

Ik fiets langs de IJssel. Ergens tussen Nieuwerkerk en Capelle. Ik ben moe. Ik heb honger. Ik heb zo’n vijf uur op de fiets gezeten. Ik rijd weliswaar nog altijd boven de 30 kilometer per uur maar alles doet me zeer. Mijn knokkels. Mijn handpalmen. Mijn schouders. Mijn nek. Mijn onderrug. En vooral mijn reet. Door mijn oortjes hoor ik de gitaar van Cok van Vuren die mij direct in een Paris Texas achtige sfeer brengt. Tot dusver dacht ik dat Ry Cooder het alleenrecht had op het oproepen van muzikale desolaatheid. Raymond van ’t Groenewoud tekende voor de tekst, maar de Americana stem van JW Roy tilt dit werk naar het niveau van een Nederlandstalig meesterwerk.

Zoals bekend is het masochistische wielrennen de ultieme metafoor voor het leven. Aan de Meet is het lied dat deze beeldspraak op meesterlijke wijze weergeeft. Wielrennen en het leven: het is die volmaakte cocktail van overwinning, pijn, glorie, verraad, verrassing, teleurstelling, samenwerking, bedrog, winst en nog veel en veel meer verlies. Uiteindelijk komen we allemaal Aan de Meet…en dan? Ja, wat dan?

“Ik zal mezelf zijn Aan de Meet.”

Ik gun het ieder mens deze allerlaatste belofte aan zichzelf te mogen maken, met of zonder fiets, bij iedere daadwerkelijke of spreekwoordelijke eindstreep, waar of wanneer dan ook.

“Ik heb al meermaals overwogen
Het gaat er niet om hoe snel ik reed
En evenmin hoe ik zal rijden
Maar ik zal mezelf zijn aan de meet

En waar de meet is
Hier of ginder
Het maakt niet uit
Het maakt geen verschil
Het gaat om bewaken en bewaren
Dat is alles wat ik wil

Soms lijkt de rit
Niet meer te dragen
Het is de tijd die aan me vreet
Maar ik heb geen zijn in bezemwagen
Op eigen kracht tot aan de meet

Ik heb liever het klimmen dan het dalen
Want dalen geeft je overmoed
En bovendien het is slechts dalen
Meestal met bekwame spoed

Ik heb zowat elke rit verloren
En toch denk ik, ik ben gereed
Want als je sterft, word je herboren
Ik zal zo blij zijn aan de meet
Als je sterft, word je herboren
Ik zal zo blij zijn aan de meet”

***

Laat het onderzoek naar kanker nooit stoppen. Koop de CD voor minimaal €5,00 en/of steun middels een donatie mijn campagne op mijn Actiepagina:

Alpe-d’HuZes Express Actiepagina Marco Hendriks

Namens alle (ex-)patiënten bedankt!